"Współcześni Japończycy rzadko noszą kimona, ale jeśli już je wkładają, nie traktują tego ubioru jako przebrania na bal maskowy. Nadal stosują się do skomplikowanego systemu reguł związanego z noszeniem tego stroju. Sztuka wykonania kimona nosi nazwę sodo, a uszycie tych tradycyjnych japońskich szat jest niezmiernie skomplikowane. Kimono sporządza się z jednej beli tkaniny (kilkanaście metrów materiałów o szerokości 30-40 cm.). Tradycyjne kimona szyje się ręcznie z jedwabiu, zdarzają się tej mniej uroczyste i nieco tańsze wersje z bawełny albo lnu. Koniecznym dodatkiem do kimona jest szeroki, wiązany na plecach, misternie haftowany pas obi. W tradycyjnych japońskich rodzinach pasy takie są przekazywane z pokolenia na pokolenie.
Głównym powodem zastąpienia tradycyjnych szat ubiorem europejskim najprawdopodobniej nie jest wysoka cena, lecz kwestie praktyczne. Kimono jest bowiem niezwykle kłopotliwe dla użytkownika. Sprawę komplikuje nie tylko duża liczba elementów, ale i mnogość zasad rządzących wkładem kimona. Społeczne zasady jego noszenia są równie zawiłe jak technika krawiecka. Dodatkowo wzorami, jakimi są zdobione tradycyjne stroje - ich wielkością i rozmiarem - również rządzą specjalne zasady. Reguły te dotyczą zarówno odpowiedniego dla różnych osób kroju, wzoru, jak i typu ubioru stosowanego do okazji. Kobiety niezamężne powinny nosić kimona z wyjątkowo szerokimi i szerokimi rękawami(furisode). Z kolei paniom zamężnym przystoi włożenie kimona z rękawami nieco krótszymi(tomesode). Inne kimona nosi się podczas uroczystości ślubnych, inne w czasie ceremonii parzenia herbaty, w jeszcze innych wypada pójść do restauracji czy sklepu. Duże znaczenie ma również kolorystyka kimon. Ogólnie kolory męskich i tych noszonych przez mężatki powinny być bardziej stonowane niż barwy strojów młodych panien."
Cytat z książki: "Japonia cuda świata" autorstwa Magdaleny Patryas, Macieja Miłosza i Natalii Klorek
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz